آب سیاه (گلوکوم)
به گروهی از بیماری‌های چشمی گفته می‌شود که در آن عصب بینایی دچار آسیب می‌شود. میزان دیدی که در اثر آب سیاه از بین می‌رود غیرقابل برگشت است. ولی با تشخیص زودرس، پیگیری دقیق و استفاده منظم از داروهای تجویز شده می‌توان از آسیب بیش‌تر جلوگیری کرد. عصب بینایی معمولاً به دلیل افزایش فشار چشم آسیب می‌بیند. در اثر فشار تعدادی از رشته‌های عصبی از بین می‌رود و در نتیجه کاهش بینایی اتفاق می‌افتد. اولین مناطق درگیر مناطق محیطی بینایی می‌باشند.
علائم آب سیاه
در اکثر بیماران نشانه و علائم کمی وجود دارد. ولی در مراحل پیش‌رفته علایم زیر دیده می‌شود:
– کاهش دید محیطی
– ایجاد هاله‌های رنگی اطراف نور
– نیاز به تغییر مکرر و زود به زود عینک
– مشکل در تطابق با تاریکی
انواع بیماری آب سیاه
تشخیص آب سیاه
درمان آب سیاه
هدف در درمان بیماری آب سیاه؛ پایین آوردن فشار داخل چشم به کمک روش‌های مختلف مانند دارو درمانی؛ لیزر درمانی؛ جراحی؛ و یا ترکیبی از این روش‌ها می‌باشد که بسته به نوع و شدت بیماری توسط پزشک معالج انتخاب می‌گردد. باید بدانیم که درمان آب سیاه هیچ‌گاه افت دید و آسیب قبلی را نمی‌تواند جبران کند و در بهترین شرایط فقط می‌تواند از آسیب بیش‌تر پیشگیری نماید. هدف از درمان هم متوقف کردن کامل تخریب عصب بینایی است.
– ریختن قطره‌ها را همراه با ناهار، شام، صبحانه تنظیم نمایید تا فراموش نشود.
– پلک پایینی را پایین بکشیم و اجازه بدهیم که قطره در فضای بین چشم و پلک قرار گیرد.
– سپس چشم را بسته و با یک انگشت به مدت ۲ دقیقه به آرامی گوشه داخلی چشم را فشار دهیم تا خروج قطره از مجرای اشکی کاهش یابد.
– فاصله بین دو قطره حتماً۱۰ دقیقه یا بیش‌تر باشد.
– سر قطره به هیچ عنوان به پلک و مژه و چشم نباید تماس داشته باشد چون باعث آلودگی می‌شود.
– حتماً وجود آب سیاه را جدی بگیرید تا مبتلا به دومین عامل کوری غیر قابل برگشت در دنیا نشوید.
– داروهای خود را مرتب مصرف نمایید.
– سر موقع جهت ویزیت به پزشک خود مراجعه نمایید.
به یاد بسپارید که درمان دارویی، لیزری و جراحی آب سیاه جهت بهتر شدن دید شما نیست، صرفاً جهت متوقف کردن این بیماری می‌باشد و همین مقدار دید را جهت شما حفظ می‌نماید.